MasterChef
Televisie kijken is niet echt aan mij besteed, maar voor MasterChef maak ik graag een uitzondering. De spannende culinaire afvalrace waarin kandidaten de strijd met elkaar aangaan en hun kooktalenten aan de jury tonen. De Britse versie, MasterChef UK, heeft daarbij mijn absolute voorkeur. Chef Gregg Wallace is één van de boegbeelden van het programma. Met een beetje fantasie vertoont hij wel wat gelijkenis met een strenge, doch rechtvaardige raadsheer op leeftijd. Op respectvolle en soms vermakelijke wijze velt hij zijn oordeel over de vaak tongstrelende gerechten die hem worden voorgeschoteld.
Het had maar een haar gescheeld of ik was misschien zelf wel in zijn voetsporen getreden. Geïnspireerd door mijn inmiddels gepensioneerde vader, die als chefkok werkzaam was in onder meer het Kurhaus en Hotel des Indes en op zijn sporadische vrije dagen nieuwe menukaarten op ons uitprobeerde. Carrièreplannen in die richting werden door de pater familias echter in de kiem gesmoord: “Het is een mooi vak, maar een sociaal leven zit er dan zeker niet in. Er zijn efficiëntere manieren om je geld te verdienen”.
Uiteindelijk kwam ik terecht in de advocatuur, niet wetende dat de MasterChef toch nog een beslissende invloed zou hebben op mijn latere carrière. In de loop der jaren drongen de gelijkenissen zich op. Ook in een gerechtelijke procedure geldt: winnen is verleiden. Wie een slechte dag heeft en uitschiet met de peper wordt onverbiddelijk afgestraft. Na een gunstig voorlopig oordeel tijdens een comparitie van partijen door een overtuigend argument schoot een vermakelijke quote van ‘rechter’ Wallace door mijn hoofd: “Ah mate, that’s the thing I would dip my head in”. Het meest smakelijke gerecht wint.
Winnen of verliezen vereist niet alleen juridisch inzicht maar een heleboel andere vaardigheden. “It’s gonna take more than a clever cook to get that right. It’s gonna take a magician”, hoorde ik Wallace zeggen.
Zo doemden er in mijn carrière allerlei metaforen op die de keuze uiteindelijk glashelder maakten. Alleen een eigen menukaart ontbrak er nog aan! En, niet onbelangrijk, een goede naam. “Mistral”, dachten mijn compagnon en ik in koor, tijdens een loodzware trainingsessie mét tegenwind op de racefiets rond de Loosdrechtse plassen. De krachtige noordelijke wind in Oost-Frankrijk, die bij de Romeinen zoveel ontzag afdwong dat ze hem “magistralis” noemden. Een frisse wind in de advocatuur. Nadat de MasterChef ons vertelde dat diezelfde mistral voor een onbewolkte hemel aan de Rhône zorgt waardoor de wijn nog beter wordt, was de cirkel rond. En hij kreeg gelijk. Van de sprong ik het diepe heb ik geen moment spijt gehad.
Zo kruipt het bloed uiteindelijk toch nog waar het niet gaan kan.
Björn van Eijk stelt Olivier Vermeulen uit Zeist peremptoir.