Op kerstavond zat advocaat Tom van Dijk achter zijn bureau, zijn ogen gefixeerd op de stapel dossiers die zich als een berg voor hem uitstrekten. De klok tikte door, maar hij kon geen moment vinden om op te staan. Zijn telefoon trilde, zijn e-mail stroomde vol, en de afspraken bleven zich opstapelen. Hij hield de ballen in de lucht – werk, verplichtingen, deadlines – maar de kerstgedachte had hij allang vergeten.
Buiten was de stad gevuld met lichtjes en kerstvreugde, maar Tom zag er niets van. Hij was te druk. “Er is geen tijd voor kerst,” mompelde hij tegen zichzelf. “Er is altijd werk. Altijd iets dat moet gebeuren.”
Toen zijn collega Sarah hem vroeg om naar de jaarlijkse kerstborrel te komen, wuifde hij haar af. “Ik heb geen tijd,” zei hij. “Er is werk te doen. Ik kan niet stoppen.”
Maar terwijl hij die woorden uitsprak, voelde hij iets vreemds. Een lichte druk op zijn schouder, alsof iemand hem voorzichtig aanraakte. Tom keek op, maar er was niemand. Verwarrend, dacht hij, en ging weer verder met zijn werk.
Plotseling gebeurde het onverklaarbare. De ballen die hij zo hard had proberen hoog te houden, begonnen rond hem te zweven – alsof zijn werk en verplichtingen tot leven kwamen. Ze fladderden in de lucht, steeds verder weg van hem, terwijl hij naar ze greep, maar ze telkens ontweek. Zijn hart sloeg sneller.
En toen, midden in de chaos van zijn gedachten, hoorde hij een stem – zacht, maar duidelijk. “Tom, je hoeft niet alles alleen te doen. Kijk om je heen.”
Verward keek hij rond, maar er was niemand. Hij stond op en liep naar het raam. De stad was nog steeds in kerstsfeer, maar dit keer merkte hij iets anders. De gezichten van de mensen op straat straalden warmte uit, ze waren samen, gelukkig, en gaven elkaar de tijd.
“Je leeft niet in het nu,” klonk de stem weer, en ineens besefte hij wat het betekende. Al die tijd had hij geleefd in de toekomst, in deadlines en verplichtingen. Maar het echte leven, het echte kerstgevoel, lag in het nu – in de mensen die we liefhebben en de momenten die we samen delen.
Tom liet de ballen vallen. Hij draaide zich om, pakte zijn jas en liep naar buiten, de koude lucht in. Voor het eerst in lange tijd voelde hij iets van rust. Hij belde Sarah, zijn collega. “Ik kom toch naar de borrel,” zei hij, zijn stem zacht maar vastberaden. “Het is tijd om te leven in het nu, en ik wil dat met jou en de anderen doen.”
Die avond, in de warmte van vriendschap en samenzijn, leerde Tom wat kerst werkelijk betekende. Niet in de drukte van werk en verplichtingen, maar in het samen zijn, in het liefhebben van elkaar elke dag. En in dat moment begreep hij: het was nooit te laat om de ballen te laten vallen en te kiezen voor de dingen die echt belangrijk zijn.
